Hans van Wetering

Reportage in de VPRO-Gids over kunstenaarsduo L.A. Raeven. De zusjes lieten een robotreplica van zichzelf maken. Hier te lezen.

Deze week in de VPRO-Gids, op bezoek in de werkplaats van ontwerper Joris Laarman, over ijzerspuwende robots en over zijn open source 3-d uit te printen puzzelstoel, over de derde industriële revolutie en de opkomst van een heuse maakbeweging.

voor het artikel, zie hier:

print-uw-eigen-keukenstoel-vpro

Niet lang geleden interviewde ik Niemeyer , gepubliceerd anderhalve maand geleden in de VPRO-Gids:

tekst-vpro-niemeyer

Mooi project van kunstenaar Michel Huisman in Heerlen. Kunst vermomd als stedenbouwkundige ingreep. Interview VPRO-Gids. Lezen: vprogids16_maankwartier

© foto: Hans van Wetering

Crowdfunding is hip. Had tot een paar jaar geleden vrijwel niemand van het begrip gehoord, inmiddels kun je geen krant opslaan of er staat wel iets over in. Voor wie het desondanks gemist heeft; crowdfunding is financiering van een artistiek project – een film, een CD of een boek - , maar ook van journalistieke projecten en zelfs verkiezingscampagnes (40% van Obama’s campagne werd op deze wijze gefinancierd) door een grote groep kleine, meest anonieme ‘donateurs’. Het internet speelt hierbij een sleutelrol. Op Amerikaanse sites als Kickstarter (film, dans, theater), Indiegogo (film, literatuur, games) en Spot.us (journalistiek) kan worden ingetekend op een keur aan projecten. Ook in Nederland heeft crowdfunding inmiddels voet aan de grond gekregen. Dat het ook  voor opmerkelijke resultaten kan zorgen, bewijzen fotograaf Rob Hornstra en journalist/documentairemaker Arnold van Bruggen met hun The Sochi Project. Gefinancierd door een groot aantal (kleine) donateurs reizen Hornstra en Van Bruggen twee keer per jaar af naar de Kaukasus om de veranderingen te documenteren in het subtropische Russische stadje Sochi waar in 2014 de Olympische winterspelen zullen worden gehouden. Via de website van het project kunnen geïnteresseerden de voortgang van het project volgen. Hier zijn tussentijdse reisverslagen te lezen, foto’s en filmpjes te zien, en wordt de bezoeker via tweets op de hoogte gebracht van de allerlaatste gebeurtenissen en publicaties. De publicaties die het project voorbracht – onlangs verscheen het prachtige Empty Land, Promised Land, Forbidden Land’; een verslag van vier jaar reizen door Abchazië - won al een aantal prijzen, waaronder eind januari De Canonprijs voor vernieuwende fotojournalistiek in de zilveren camera competitie. Hoe kwamen ze er eigenlijk toe om hun project op deze manier te financieren?

We gebruiken de lunch in restaurant Brasserie De la Gare, vanaf de tafeltjes om ons heen stilzwijgend gadegeslagen door een aantal sjieke dames. Over de zeventig zijn ze zonder uitzondering, met gepoederd gelaat en haar als suikerspin en de belofte van veel geld op solide Zwitserse bankrekeningen. Terwijl Boursicot in een mengelmoes van Engels en Frans wat moppert over de wijn (‘Zwitsers!’) en het ontbreken van olijven (‘Vroeger zaten we in Parijs, op het dak van de Cinema Le Grand Rex. Daar hadden we een eigen Chef, voor zes man, dat ging net.’) breng ik het gesprek op de tegenstanders van reclame. Heeft hij wel eens van Naomi Klein gehoord? Van No Logo? ‘Il y a toujours des malades,’ reageert hij bits, als Thomas II hem heeft uitgelegd wat No Logo inhoudt, ‘reclame is de motor van de economie. Je kunt ervan houden of niet, maar het is er. Bij de Franse Nuit des Publivores zijn ook altijd anti-reclamedemonstraties. Dwaasheid, maar aanstekelijke dwaasheid helaas. Dat musea geen interesse hebben in reclamefilms, komt doordat culturele instellingen nu eenmaal vaak in handen zijn van linkse mensen, en die houden niet van reclame; ze zien alleen het commerciele aspect ervan, maar dat is juist niet belangrijk. Het gaat mij om de schoonheid, om het cinematografische aspect. De effectiviteit van een filmpje interesseert me niks. Bezoekers van het AdEaterfestival herinneren zich achteraf ook nooit het merk van de reclames die ze hebben gezien. Wat ze zich herinneren is het verhaal.’ Is hij dan misschien de mening toegedaan dat de wereld met reclame een betere is dan een wereld zonder reclame, of is dat een onmogelijke vraag? Er valt een stilte. Dan zegt hij: L’humanité est méchant, le monde est méchant; vertaal dat even Thomas.’ ‘De wereld is slecht,’ zegt Thomas II. Boursicot knikt, neemt een slok wijn en herhaalt het nog maar eens, ‘Méchant.’ Ik knik, als om hem te laten weten dat ik het begrepen heb, en Thomas II, die nog maar in zijn eerste week zit en zich waarschijnlijk heeft voorgenomen aan alles mee te doen wat zich voordoet, hoe onbegrijpelijk ook, knikt uiteindelijk ook maar een beetje. ‘Het menselijk wezen is slecht. Reclame heeft daarop geen invloed.’

© foto: Hans van Wetering

Het hele verhaal deze week in de VPRO-Gids

De Afvaltafel die ik met Tina Pereira Filipe maakte, nu wereldberoemd:

© foto: Hans van Wetering