Een Dafje gold als een auto voor mensen die moeite hadden met rijden. Eind jaren zestig probeerde de autofabrikant het imago op te poetsen door aan rally’s deel te nemen. Coverstory VPRO-Gids. Hier te lezen.
VPRO Tegenlicht duikt in de wereld van biohacking en CRISPR-Cas9, de revolutionaire techniek die genetische manipulatie binnen ieders handbereik brengt. Op bezoek bij de BioHack Academy van Waag in Amsterdam, in VPRO-Gids. Hier te lezen.
Reportage over de verkiezing van de mooiste zuipkeet van Nederland. Te lezen op Blende.
Vrijwel iedereen kan ze zingen: ‘heerlijk, helder Heineken’, ‘een lepeltje Completa in de koffie’, ‘kip het meest veelzijdige stukje vlees, kip’ – jingles hebben zich diep in het collectief onbewuste ingegraven, maar begin deze eeuw was de jingle op sterven na dood. Inmiddels lijkt de jingle een comeback te beleven. In de radiodocumentaire De jingle is dood, lang leve de jingle ga ik samen met Jeroen van Bergeijk op zoek naar het geheim van de jingle en zijn jonge zusje, het soundlogo, thuis bij jinglemaker Clous ‘Ron Flon Flon’ van Mechelen, op de luchthaven, en in het laboratorium, waar ze in de hersenscanner hun zelfgemaakte jingles uittesten. Wat is het geheim van een goede jingle anno 2017?
We hebben ook drie jingles gemaakt. Tenminste, eentje zelf gemaakt en de andere door Clous van Mechelen en jinglebedrijf Top Format. Maar welke is de beste? Kies zelf:
De mens is een betreurenswaardig schepsel: gevangen in potsierlijke rituelen, omringd door lelijkheid, geplaagd door onbereikbare verlangens, achterna gezeten door waanzin, veroordeeld tot eenzaamheid. ‘De mooie momenten in het leven zijn op één hand te tellen, maar elke dag weer staan we in onderbroek en sokken voor onze partners of ons spiegelbeeld,’ zei de Oostenrijkse regisseur Ulrich Seidl (Wenen 1952) ooit, en ook, in gedachte Sartre: ‘De hel, dat zijn wij.’ Wie de wereld als een fijne, onbezorgde plek ziet en dat graag zo wenst te houden kan de films van Seidl beter aan zich voorbij laten gaan. - Deze week in de VPRO-Gids
Radiodocumentaire over de aangekondigde - en door de dorpsbewoners verhinderde - komst van de Indiase guru Bhagwan Shree Rajneesh naar het Achterhoekse dorp Barlo, nu dertig jaar geleden - oorspronkelijk uitgezonden in 2012 bij VPRO Holland Doc, gisterochtend herhaald op radio 1 in het programma OVT. Hier terug te luisteren.
Lang zorgde de Nederlands-Portugese schrijver José Rentes de Carvalho voor het beeld van Portugal in Nederland. Tienduizenden Nederlanders gingen met zijn reisgidsen op pad en lazen zijn romans. Maar in zijn eigen Portugal wisten weinigen van zijn bestaan. Tot voor kort.
Want terwijl Portugal economisch steeds dieper wegzakt, heeft het Rentes de Carvalho op zijn 82e plotseling als een van haar grootste schrijvers omarmd. Samen met de schrijver ga ik op zoek naar het verdriet van Portugal: in het café, langs lege snelwegen, bij een sinds lang gesloten ijzermijn. Een documentaire over bittere vaderlandsliefde, over roem en vergankelijkheid: van boeken, van mensen, van landen.
© foto: Hans van Wetering
Zie ook het artikel dat ik over de documentaire schreef in de VPRO-Gids.
23 september bij Holland Doc Radio een documentaire die ik maakte over gebeurtenissen die nu dertig jaar geleden in een kleine buurtschap in de Achterhoek plaats hadden.
Als in 1982 inwoners van het boerengehucht Barlo horen dat de Indiase guru Bhagwan Shree Rajneesh in een voormalige boerenhoeve een commune wil vestigen komen ze in opstand. Kort nadat TROS Aktua het nieuws brengt, brandt de boerderij tot op de grond af. In plaats van ‘Rajneesh-Stad’ komt op het terrein een asielzoekerscentrum. Dat AZC werd onlangs gesloten. Het terrein staat nu weer te koop, en daarmee komen pijnlijke herinneringen boven. Want binnen Barlo ontstonden spanningen die maken dat de geschiedenis nog steeds met een hardnekkig stilzwijgen wordt afgedekt. Ik groef mij in in Barlo en deed een poging dat stilzwijgen te doorbreken: hoe kon het zo mis gaan?
Crowdfunding is hip. Had tot een paar jaar geleden vrijwel niemand van het begrip gehoord, inmiddels kun je geen krant opslaan of er staat wel iets over in. Voor wie het desondanks gemist heeft; crowdfunding is financiering van een artistiek project – een film, een CD of een boek - , maar ook van journalistieke projecten en zelfs verkiezingscampagnes (40% van Obama’s campagne werd op deze wijze gefinancierd) door een grote groep kleine, meest anonieme ‘donateurs’. Het internet speelt hierbij een sleutelrol. Op Amerikaanse sites als Kickstarter (film, dans, theater), Indiegogo (film, literatuur, games) en Spot.us (journalistiek) kan worden ingetekend op een keur aan projecten. Ook in Nederland heeft crowdfunding inmiddels voet aan de grond gekregen. Dat het ook voor opmerkelijke resultaten kan zorgen, bewijzen fotograaf Rob Hornstra en journalist/documentairemaker Arnold van Bruggen met hun The Sochi Project. Gefinancierd door een groot aantal (kleine) donateurs reizen Hornstra en Van Bruggen twee keer per jaar af naar de Kaukasus om de veranderingen te documenteren in het subtropische Russische stadje Sochi waar in 2014 de Olympische winterspelen zullen worden gehouden. Via de website van het project kunnen geïnteresseerden de voortgang van het project volgen. Hier zijn tussentijdse reisverslagen te lezen, foto’s en filmpjes te zien, en wordt de bezoeker via tweets op de hoogte gebracht van de allerlaatste gebeurtenissen en publicaties. De publicaties die het project voorbracht – onlangs verscheen het prachtige Empty Land, Promised Land, Forbidden Land’; een verslag van vier jaar reizen door Abchazië - won al een aantal prijzen, waaronder eind januari De Canonprijs voor vernieuwende fotojournalistiek in de zilveren camera competitie. Hoe kwamen ze er eigenlijk toe om hun project op deze manier te financieren?
Radiodocumentaire die ik samen met Jeroen van Bergeijk maakte voor VPRO’s Holland Doc Radio. Uitgezonden op zondag 23 november op Radio 1, 21.00-22.00 uur: Holland Doc Radio
Er is geen Nederlander die niet weet waar de Bijlmer ligt. Maar wie de vraag stelt naar de bedenker van die zo verguisde honingraten, garages en dreven, stuit steevast op een ongemakkelijk stilzwijgen. Hoe kan het dat zo’n spraakmakend project zo’n anoniem gebleven bedenker had? Wie was Siegfried Nassuth, deze man die ‘de sfinx’ werd genoemd? Die onverbiddelijk was in zijn opvattingen, maar tegelijk zo zachtjes sprak dat mensen moeite hadden hem te verstaan; die als natuurmens opgroeide in de Indische tropen en in de Bijlmer vervolgens die versteende honingraten ontwierp; die door zijn omgeving voor een genie werd gehouden, maar zichzelf zo onzichtbaar maakte dat het ergernis opwekte; de man ook die zijn eigen dood geheim wist te houden.
Zie ook mijn coverartikel in de VPRO GIDS
En mijn artikel over Blue Movie in de Amsterdamse Daklozenkrant
