Honderd jaar zou hij in augustus zijn geworden, Heinz Polzer, alias Drs. P. De schrijver en vertolker van ‘Veerpont’ en ‘Dodenrit’ is allerminst vergeten. Er staat een feestelijke hommage gepland, vrienden halen herinneringen aan hem op in de documentaire De terugkeer van Drs. P en Michèl de Jong werkt aan een biografie. Lees: artikel Vpro-gids.
Vrijwel iedereen kan ze zingen: ‘heerlijk, helder Heineken’, ‘een lepeltje Completa in de koffie’, ‘kip het meest veelzijdige stukje vlees, kip’ – jingles hebben zich diep in het collectief onbewuste ingegraven, maar begin deze eeuw was de jingle op sterven na dood. Inmiddels lijkt de jingle een comeback te beleven. In de radiodocumentaire De jingle is dood, lang leve de jingle ga ik samen met Jeroen van Bergeijk op zoek naar het geheim van de jingle en zijn jonge zusje, het soundlogo, thuis bij jinglemaker Clous ‘Ron Flon Flon’ van Mechelen, op de luchthaven, en in het laboratorium, waar ze in de hersenscanner hun zelfgemaakte jingles uittesten. Wat is het geheim van een goede jingle anno 2017?
We hebben ook drie jingles gemaakt. Tenminste, eentje zelf gemaakt en de andere door Clous van Mechelen en jinglebedrijf Top Format. Maar welke is de beste? Kies zelf:
Terwijl Norbert Klein, zelf vrijgemaakte van 50Plus, zich – toch gedurfd – het eerste exemplaar laat overhandigen van een boek getiteld Zetelroof, rijdt Thierry Baudet naar Amsterdam. Een schokkerig filmpje van de rit wordt op Facebook geplaatst. Gezeten op de achterbank vertelt Baudet dat hij een kort geding heeft aangespannen tegen de NOS teneinde deelname aan een debat af te dwingen. De nummer twee op de lijst, Theo Hiddema zit naast hem. Hij oogt afwezig, alsof hij, na ergens in de jaren vijftig met pak en al te zijn ingevroren, zojuist door Baudet is ontdooid. ‘Zo is het maar net, zo is het maar net,’ schrikt Hiddema op zodra Baudet is uitgesproken. Baudet moet lachen.
Het is een van de oudste televisieprogramma’s bij de Publieke Omroep: 2028de Zendtijd voor politieke partijen. In de komende verkiezingsweken zullen er weer heel wat spotjes voorbijkomen, moderne social media-tijden of niet.
Gedurende het hele jaar, alle werkdagen om 12.57 en 17.57 uur op NPO 1, voorafgaand aan het Journaal, krijgen de partijen die een zetel hebben in Tweede en/of Eerste Kamer – tussentijdse afsplitsingen uitgezonderd – drie minuten om de kijker te informeren over wat ze zoal bezig houdt. Zo is het in de komkommertijd tussen verkiezingen tenminste, want breekt de verkiezingstijd aan, dan zijn de uitzendingen plotseling op alle zenders, op elk moment van de dag, en mogen ook de nieuwe partijen op het stembiljet meedoen.
Eerste deel van een tweeluik over de ‘plaspauzefilmpjes’ in verkiezingstijd. Coverstory VPRO-Gids. hier te lezen.
eerder dit jaar verschenen in de VPRO-GIds
deel 1: De couchpotato bestaat niet
We gebruiken de lunch in restaurant Brasserie De la Gare, vanaf de tafeltjes om ons heen stilzwijgend gadegeslagen door een aantal sjieke dames. Over de zeventig zijn ze zonder uitzondering, met gepoederd gelaat en haar als suikerspin en de belofte van veel geld op solide Zwitserse bankrekeningen. Terwijl Boursicot in een mengelmoes van Engels en Frans wat moppert over de wijn (‘Zwitsers!’) en het ontbreken van olijven (‘Vroeger zaten we in Parijs, op het dak van de Cinema Le Grand Rex. Daar hadden we een eigen Chef, voor zes man, dat ging net.’) breng ik het gesprek op de tegenstanders van reclame. Heeft hij wel eens van Naomi Klein gehoord? Van No Logo? ‘Il y a toujours des malades,’ reageert hij bits, als Thomas II hem heeft uitgelegd wat No Logo inhoudt, ‘reclame is de motor van de economie. Je kunt ervan houden of niet, maar het is er. Bij de Franse Nuit des Publivores zijn ook altijd anti-reclamedemonstraties. Dwaasheid, maar aanstekelijke dwaasheid helaas. Dat musea geen interesse hebben in reclamefilms, komt doordat culturele instellingen nu eenmaal vaak in handen zijn van linkse mensen, en die houden niet van reclame; ze zien alleen het commerciele aspect ervan, maar dat is juist niet belangrijk. Het gaat mij om de schoonheid, om het cinematografische aspect. De effectiviteit van een filmpje interesseert me niks. Bezoekers van het AdEaterfestival herinneren zich achteraf ook nooit het merk van de reclames die ze hebben gezien. Wat ze zich herinneren is het verhaal.’ Is hij dan misschien de mening toegedaan dat de wereld met reclame een betere is dan een wereld zonder reclame, of is dat een onmogelijke vraag? Er valt een stilte. Dan zegt hij: L’humanité est méchant, le monde est méchant; vertaal dat even Thomas.’ ‘De wereld is slecht,’ zegt Thomas II. Boursicot knikt, neemt een slok wijn en herhaalt het nog maar eens, ‘Méchant.’ Ik knik, als om hem te laten weten dat ik het begrepen heb, en Thomas II, die nog maar in zijn eerste week zit en zich waarschijnlijk heeft voorgenomen aan alles mee te doen wat zich voordoet, hoe onbegrijpelijk ook, knikt uiteindelijk ook maar een beetje. ‘Het menselijk wezen is slecht. Reclame heeft daarop geen invloed.’
© foto: Hans van Wetering
Het hele verhaal deze week in de VPRO-Gids